Column
(deze column is eerder -4 juli 1017- gepubliceerd op SallandCentraal)
Het begon pakweg drie weken geleden met een indringende ‘pinggg’ van mijn mobieltje. Een soort alarm als er, volgens het mobieltje althans, iets aan de hand is. Dus snel gekeken en wat bleek: ik was ‘getagd’ in een facebook bericht. Nu ben ik van een generatie dat ik nog moet wennen aan communicatie via facebook of twitter, maar dat terzijde. Ik werd getagd om me te wijzen op een zorgwekkend bericht over het voortbestaan van Houtdorp Paulus en Houtdorp Raalte-Noord. De essentie: de kosten van de afvoer van het gebruikt hout zijn zó hoog dat het voortbestaan in het geding is… Mijn eerste reactie was: Dat kan niet waar zijn. Dat mág niet waar zijn. Houtdorpen of timmerweken zijn voor heel veel kinderen de topweken in de zomervakantie. Weken waar ze nieuwe vriendjes maken, leren timmeren, niet achter de PC zitten en lekker samen buiten zijn… Wie is er niet groot mee geworden? En mocht het toch waar zijn, dan zou dat zeker reden zijn om daar als raadslid over aan de bel te trekken. Tradities als foekepotterij en paasvuren zijn waardevol, maar eigenlijk kun je de jaarlijkse timmerweken inmiddels ook in hetzelfde rijtje plaatsen. Toch?
Ik besloot eerst maar eens contact op te nemen met Amanda, die op Facebook aan de bel trok. Eerst kort via een direct-message, vervolgens een mail en een telefoontje om af te spreken samen om de tafel te gaan. Dat blijkt toch altijd weer het beste. De insteek: Houtdorpen? die moeten blijven bestaan! Geen discussie daarover.
Het gesprek aan de keukentafel was een verademing. Amanda had collega-vrijwilligers opgetrommeld, die ook wilden knokken voor het voortbestaan. De timmerweek voor augustus stond zelfs al in de steigers. Geweldig om te zien. Eén voor één deden ze het verhaal. Over de kosten, de opslag, over de niet betaalde nota’s en vooral ook over hun overtuiging dat het Houtdorp niet verloren mág gaan. Na een uurtje praten hadden we veel puzzelstukjes, maar die pasten nog niet in elkaar.
Dús: op naar WijZ (voorheen Landstede) voor nadere opheldering. Jongerenwerkster Saskia ontving me bij TRAXX legde de ontbrekende puzzelstukjes op tafel. Door wisselingen binnen de organisatie was er van alles fout gegaan, en was de noodkreet over de afvoerkosten alleen bedoeld als signaal…
Tijdens het gesprek werd duidelijk dat het Facebookbericht ook binnen WijZ voor de nodige reuring had gezorgd. De burgemeester was ook getagd en dat leidde tot een telefoontje naar de directie van WijZ; ze zijn zich een hoedje geschrokken.
Saskia beloofde me dat zij de houtdorpen niet zal laten vallen. Niet in 2017. En niet in 2018. En daarna ook niet. Ze overtuigde. De slotsom was dat ik met goede boodschap terug kon naar de vrijwilligers. Samen gaan ze nog eens goed nadenken over de optie om voor de timmerweken in een eigen stichting onder te brengen. “Dan ben je toch minder afhankelijk”, zo groeide het inzicht.
Tevreden reed ik naar huis. Het geeft voldoening als je als raadslid voor verbindingen kunt zorgen en inwoners kunt ondersteunen. Zeker als ze zich als vrijwilliger inzetten. Geen brieven naar het college, geen stukken in de krant, maar gewoon: aan de keukentafel. Het is één van de leukste kanten van het raadswerk.
Ben Nijboer, BurgerBelangen.
