Column:
(deze column is eerder (op 16 juni 2017) geplaatst op www.sallandcentraal.nl)
Tja, en daar was dan opeens de oproep van Rob Poelman voor een columnist uit de gelederen van de Raalter raad. En ik moet zeggen: ik voelde me aangesproken. Niet alleen vanwege de oproep zelf, maar vooral omdat ik al enige tijd overwoog mezelf aan te melden. De redactie van SallandCentraal had me hiervoor ook al eens benaderd… , en zeg nou zelf: het is wel een mooie manier om de dialoog met de inwoners aan te gaan.
Bovendien las ik telkens met veel plezier de columns van Toon Schuiling. Uiteraard omdat Toon op een mooie manier weergeeft wat hij in de lokale politiek zoal meemaakt. Maar ook omdat ik Toon al heel lang ken. Toon en ik zijn immers volle neven. We zijn alle twee trotse nazaten van Mans en Mina Nijboer van ‘tegenover het Rohdaveld’. En ook al komen we niet dagelijks bij elkaar over de vloer (we hebben –zoals in goed katholieke familie vroeger gebruikelijk- immers heeeeel veel neven en nichten): ik las zijn stukkies altijd extra goed, omdát het van Toon van ome Herman en tante Minie was.
De twijfel om nu ‘ja’ te zeggen, lag deels in de factor tijd. Op dit moment (een jaar voor de volgende verkiezingen) worden potentiële kandidaten gepolst of ze er iets voor voelen om politiek actief te worden. Als BurgerBelangen doen wij dat ook. De standaard wedervraag bij de twijfelaars is dan vrijwel altijd: hoeveel tijd kost dat? Tja, hoeveel tijd kost het raadswerk eigenlijk? Ik zal in een volgende column er zeker op terugkomen; daar valt nog wel het nodige over te zeggen.
En dan nog een reden voor de twijfel. Met stukkies schrijven op SallandCentraal loop je ook het risico om, zodra het prikkelend wordt, een grote bak bagger over je heen te krijgen. Nu kan ik daar mee leven (een politicus moet tegen een stootje kunnen), maar dan wel graag mét naam en toenaam. Uiteraard wéét ik dat anonieme baggergooierij kennelijk ‘bij deze tijd hoort’ en ik weet dat ook deze reacties leiden tot hogere bezoekersaantallen voor de site, maar… ik blijf het zwak vinden. Of beter nog: laf. Als je kritiek hebt op mij of de columns, en je durft daar niet openlijk voor uit te komen, bel of mail me dan: ik ga graag het gesprek aan! Of zoals we dat in Salland zeggen: ik biete niet, en ie kriegt ‘r koffie bie.
Enfin: de twijfel heeft plaats gemaakt voor een doorgehakte knoop. De vrijgekomen energie ga ik gebruiken om ervaringen en opborrelende ideeën om te zetten in stukkies tekst van 400 a 500 woorden. En dat is toch net iets comfortabeler en genuanceerder dan 130 tekens bij Twitter, a la Trump. Ik zal het dus anders doen. Vanaf nu wekelijks (op maandagavond) mijn ervaringen of bespiegelingen. Met dank aan Rob voor het laatste zetje. Ik zet mijn tanden er in.
Ben Nijboer, BurgerBelangen